کسی نیست به سرهنگ نامه بنویسد

کسی نیست به سرهنگ نامه بنویسد، شرح طنزآلود و تراژیک انتظار طولانی و پایداری سرسختانه یکی از پرسوناژهای فرعی صد سال تنهایی است که در نهایت جلوه‌ای اسطوره‌ای می‌یابد. سرهنگت درمانده و تنگدست، که استادانه ترسیم شده، پرسوناژی است دون کیشوت‌گونه که به رویاهای انقلابی پژمرده‌اش آویخته و به امیدهای واهی و عزت نفس متزلزلش دل بسته و از دار دنیا فقط یک خروس جنگی دارد ـ که نه فقط برای خودش، برای اهالی نگونبخت آبادی هم ـ به نماد دگرگونی،‌ بهبود وضعیت و رهایی از فلاکت بدل می‌شود. همسر سرهنگ که از آسم رنج می‌برد، همچنانکه سایر شخصیت‌های این شاهکار کوتاه، با حضور جاندار و جذابشان خواننده را محسور می‌کنند.